نمیشود که ننویسمت.‌‌..

تا کمی تنهایی بر لحظه هایم میبارد دوباره رژه و دوباره صف در صف کلمات شروع میشود...

کافیست کمی سکوت بپیچد در خالی خانه ام...

قلم دوباره پیدایش میشود ...

گوشه ای مینشیند و زمزمه وار آوای نوشتن سر میدهد...

نمیتوانم از نوشتن بگریزم ...

مثل آهویی تنها, میان بیشه زاری پر از شیران گرسنه...

سر مینهم به تقدیر ....

قلم را بدست میگیرم و هجوی میسازم...

این سرزمین من است...

آدنا